Objawy choroby Dühringa mają ścisły związek ze skórą człowieka. W trakcie tej dolegliwości nie ma objawów jelitowych. Dodatkowo opryszczkowe zapalenie skóry ma również zdefiniowane predyspozycje genetyczne i często występuje w rodzinach, w których zdiagnozowano już celiakię . Celiakia, inaczej choroba trzewna, to autoimmunologiczna choroba, spowodowana nietolerancją glutenu. Szacuje się, że cierpi na nią około 1-2% populacji, choć statystyki te są prawdopodobnie zaniżone - różnorodność objawów i podstępny przebieg celiakii sprawiają, że duża część przypadków pozostaje niezdiagnozowana. Dowiedz się, jakie są przyczyny celiakii, jakie objawy celiakii są najbardziej charakterystyczne, oraz na podstawie jakich badań można ją rozpoznać. Czy leczenie celiakii to jedynie dieta? Autor: Getty Images Spis treściPrzyczyny i mechanizm rozwoju celiakiiPostacie celiakii. Objawy i przebieg chorobyDiagnostyka celiakiiNieceliakalna nadwrażliwość na glutenProfilaktyka celiakiiCeliakia - terapia i rokowanie Celiakia, czyli choroba trzewna, należy do grupy chorób autoimmunologicznych, czyli takich, w których układ odpornościowy błędnie rozpoznaje tkanki własnego organizmu jako obce. W ten sposób powstaje odpowiedź immunologiczna, mająca na celu ich zniszczenie. W przypadku celiakii, narządem, przeciwko któremu skierowana jest nieprawidłowa reakcja układu odpornościowego, jest jelito cienkie. Celiakia na ogół ujawnia się w dzieciństwie. Ale może też pojawić się dopiero w dorosłym życiu - zwykle między 35. a 55. rokiem życia, niekiedy później. Dwa razy częściej dokucza kobietom niż mężczyznom. Potrafi rozwijać się bezobjawowo i wtedy dowiadujemy się o niej przypadkiem albo wcale nie jesteśmy świadomi, że ją mamy. Badania dowodzą, że 30 procent dorosłych, u których stwierdza się celiakię, w pierwszych latach życia przeszło jej łagodną postać, ale choroba nie została wtedy rozpoznana. Przyczyny i mechanizm rozwoju celiakii Choroba rozwija się na podłożu kilku mechanizmów. Pierwszym z istotnych czynników jest predyspozycja genetyczna - znacząca większość pacjentów chorujących na celiakię posiada specyficzny zestaw genów (tzw. haplotyp DQ2 lub DQ8). Spożycie glutenu - mieszaniny białek, występującej w pszenicy, życie, jęczmieniu i ich pochodnych - wyzwala u nich pobudzenie układu odpornościowego, polegające na wytwarzaniu różnorodnych przeciwciał oraz odpowiedzi zapalnej. Skutkiem tych zmian jest zniszczenie struktury i zaburzenie funkcjonowania jelita cienkiego. Typowo dochodzi do zaniku kosmków, czyli naturalnych pofałdowań błony śluzowej. Dodatkowo, zmniejszona zostaje aktywność enzymów trawiennych. Te zmiany skutkują zaburzeniami procesu trawienia pokarmów oraz wchłaniania składników odżywczych. Postacie celiakii. Objawy i przebieg choroby Celiakia może przyjmować kilka postaci klinicznych, powodując różne rodzaje objawów. Typowo przebiegająca choroba jest związana przede wszystkim z zaburzeniami wchłaniania jelitowego oraz ich skutkami. O wiele większym wyzwaniem diagnostycznym są natomiast utajone i nietypowe postacie celiakii, w których zdarza się, że przez wiele lat nie udaje się postawić prawidłowego rozpoznania. Ze względu na przebieg choroby wyróżniamy następujące postacie celiakii postać klasyczna celiakii Postać klasyczna najczęściej ujawnia się u małych dzieci. Szacuje się, że w klasyczny sposób manifestuje się tylko ok. 30% przypadków występowania choroby. Do najczęstszych objawów należą: bóle brzucha wzdęcia przewlekła biegunka Nieodpowiednie wchłanianie składników pokarmowych może powodować spowolnienie rozwoju dziecka. Upośledzenie trawienia tłuszczów skutkuje natomiast ich obecnością w stolcu (tzw. stolce tłuszczowe). Zmniejszone wchłanianie żelaza powoduje niedokrwistość. Mogą również występować niedobory witaminowe (głównie witaminy A, witaminy D, witaminy E i witaminy K). postać zaniedbana celiakii Jeżeli pomimo rozpoznania celiakii, pacjent nie przestrzega ścisłej diety bezglutenowej (lub choroba nie zostanie odpowiednio szybko zdiagnozowana), mogą wystąpić poważniejsze powikłania. Należą do nich: niski wzrost niedobór masy ciała zaburzenia układu kostnego (związane głównie z przewlekłym niedoborem wapnia oraz niedoborem witaminy D) Podobne problemy mogą dotyczyć rozwoju stałego uzębienia. Oprócz niedoborów witamin i minerałów, pojawia się również niedobór białka. Innym zaburzeniem jest opóźnienie dojrzewania płciowego, które może skutkować późniejszymi zaburzeniami płodności. Pacjenci z nieleczoną celiakią są również w grupie zwiększonego ryzyka zachorowania na chłoniaka jelita cienkiego. postać nietypowa celiakii Pacjenci z nietypową postacią celiakii zwykle nie odczuwają standardowych dolegliwości jelitowych. Ich objawy mogą być pozornie niezwiązane z chorobą. Należą do nich: przewlekła niedokrwistość osteoporoza zapalenie stawów bezpłodność przewlekłe zmęczenie zaburzenia neurologiczne (np. migrena) zaburzenia psychiatryczne (np. depresja) Nietypowy przebieg celiakii może współwystępować z innymi chorobami z grupy autoimmunizacyjnych, m. in. takimi, jak: cukrzyca typu I reumatoidalne zapalenie stawów toczeń autoimmunologiczne zapalenie tarczycy typu Hashimoto Co ważne, pomimo występowania objawów spoza układu pokarmowego, pacjenci spełniają klasyczne kryteria rozpoznania celiakii (charakterystyczny obraz jelita cienkiego oraz obecność specyficznych przeciwciał). późno ujawniająca się postać celiakii Początek występowania objawów w postaci późno ujawniającej się jest zwykle związany z dodatkowym czynnikiem wyzwalającym - takim jak na przykład infekcja, nagły stres lub ciąża. Szczególnym wariantem choroby, charakterystycznym dla tej właśnie postaci, jest tzw. choroba Duhringa, czyli opryszczkowate zapalenie skóry. Zmiany skórne o charakterze grudek i pęcherzyków mogą występować praktycznie we wszystkich lokalizacjach - na kończynach, tułowiu i skórze głowy. Zazwyczaj rozpoznanie ustala się na podstawie mikroskopowego badania wycinka skóry. Typowy obraz histopatologiczny jest wskazaniem do zbadania wycinka jelita, w którym zwykle ujawnia się zmiany typowe dla celiakii. Zmiany skórne w chorobie Duhringa ustępują po usunięciu glutenu z diety. Autor: Time Indywidualnie dobrana dieta pozwoli Ci z łatwością wyeliminować gluten z menu, a przy tym jeść zdrowo, smacznie i bez wyrzeczeń. Skorzystaj z JeszCoLubisz, innowacyjnego systemu dietetycznego online od Poradnika Zdrowie i zadbaj o swoje zdrowie i dobre samopoczucie. Ciesz się świetnie dobranym menu i stałym wsparciem dietetyka już dziś! Masz celiakię? Czytaj etykiety Gluten znajduje się w tych produktach, w których składnikiem jest pszenica, żyto, jęczmień lub owies. Niełatwo go wyeliminować z diety, bo producenci żywności dodają ziarna zbóż niemal do wszystkiego. Dlatego robiąc zakupy, uważnie czytaj etykiety. Unikaj pieczywa, kasz, makaronów, ciast, ciasteczek, zup i sosów zaprawianych mąką, kawy zbożowej, piwa (powstaje z jęczmienia i pszenicy) i wódki z żyta. Jeśli produkt zawiera białka roślinne, skrobię modyfikowaną, sprawdź, z jakiej rośliny te substancje pochodzą. Podobnie jest ze słodem (tylko kukurydziany jest bez glutenu) i gumą roślinną (nie ma glutenu celulozowa, arabska, guar, ksantanowa, mączka chleba świętojańskiego). Gluten można znaleźć w produktach mlecznych o niskiej zawartości tłuszczu, żółtych serach, wędlinach, majonezach, farszach owocowych, budyniach, lodach, gumach do żucia, chipsach, kostkach bulionowych. Jest też w niektórych lekach (np. witaminy, syropy od kaszlu), a nawet pomadkach do ust. Diagnostyka celiakii Rozpoznanie celiakii opiera się na dodatnich wynikach kilku rodzajów badań. Pierwszym krokiem są zazwyczaj testy serologiczne, polegające na oznaczeniu we krwi przeciwciał charakterystycznych dla celiakii. Są to trzy rodzaje przeciwciał: przeciwko tkankowej transglutaminazie (TG2) przeciwko endomysium (EMA) przeciwko deaminowanym peptydom gliadyny (DGP) Dodatni wynik tych badań nie jest wystarczający do rozpoznania celiakii. Stanowi on natomiast wskazanie do wykonania dalszej diagnostyki, czyli pobrania wycinków błony śluzowej jelita cienkiego. Co ważne, przed oznaczeniem przeciwciał należy upewnić się, czy pacjent stosuje "normalną" dietę, zawierającą gluten. Gdyby został on wcześniej wyeliminowany z diety, przeciwciała mogą być nieobecne we krwi. Pewne potwierdzenie celiakii można uzyskać w badaniu mikroskopowym wycinka śluzówki jelitowej. Zazwyczaj ocenia się materiał pochodzący z dwunastnicy, czyli początkowego odcinka jelita cienkiego. Wycinki pobierane są za pomocą specjalnych szczypczyków podczas badania endoskopowego. Typowy obraz celiakii to wygładzenie struktury błony śluzowej jelita oraz obecność komórek układu odpornościowego - limfocytów. Stopień zaawansowania zmian opisuje się w pięciostopniowej skali Marsha. Wykonanie biopsji, podobnie jak oznaczenie przeciwciał, powinno odbyć się podczas stosowania przez pacjenta diety zawierającej gluten. Dodatkową opcją diagnostyczną są badania genetyczne w kierunku celiakii. Ujemny wynik badań pozwala z dużym prawdopodobieństwem wykluczyć chorobę. Wynik dodatni nie stanowi natomiast kryterium rozpoznania - świadczy on jedynie o istnieniu genetycznej predyspozycji, ale nie potwierdza istnienia choroby. Jest on zatem wskazaniem do wykonania dodatkowych badań. Badanie genetyczne, w przeciwieństwie do testów serologicznych i biopsji, nie jest uzależnione od obecności glutenu w diecie. Można je zatem wykonać również wtedy, gdy pacjent na własną rękę zaczął stosować dietę bezglutenową. Pozostaje jeszcze pytanie: u których osób wskazana jest diagnostyka w kierunku celiakii? Z pewnością są to pacjenci z: objawami zaburzeń wchłaniania dolegliwościami żołądkowo-jelitowymi niedokrwistością o nieustalonej przyczynie W przypadku dzieci, niedobór wzrostu jest również wskazaniem do wykonania badań. Ryzyko celiakii jest zwiększone u osób, których najbliżsi krewni mają potwierdzoną chorobę. Pacjenci, chorujący na inne choroby autoimmunologiczne, również są poddawani przesiewowym testom na celiakię (czyli oznaczaniu przeciwciał z krwi). Zwiększone ryzyko celiakii występuje również w niektórych schorzeniach genetycznych (np. zespole Downa). Nieceliakalna nadwrażliwość na gluten W kontekście schorzeń wywoływanych spożyciem glutenu warto również wspomnieć o stosunkowo "nowej" jednostce chorobowej - nieceliakalnej nadwrażliwości na gluten. Jej objawy mogą przypominać celiakię, często towarzyszy im również złe samopoczucie i przewlekłe zmęczenie. Po wykonaniu badań w kierunku celiakii okazuje się jednak, że wyniki zarówno badania poziomu przeciwciał, jak i biopsji jelita cienkiego, są negatywne. Stosowanie diety bezglutenowej przynosi natomiast bardzo szybką poprawę stanu klinicznego i samopoczucia. Przyczyny rozwoju nieceliakalnej nadwrażliwości na gluten nie zostały dokładnie poznane. Schorzenie rozpoznaje się po uprzednim wykluczeniu celiakii oraz alergii na produkty zawierające pszenicę. Leczenie polega na unikaniu glutenu w diecie. Niestety nie przeprowadzono jeszcze wiarygodnych badań naukowych celem sprawdzenia, czy taka dieta musi być stosowana przez całe życie. Profilaktyka celiakii W świetle dostępnych dowodów naukowych sposobem skutecznie zmniejszającym ryzyko zachorowania na celiakię jest odpowiednio wczesne wprowadzenie produktów zawierających gluten do diety niemowląt. Obecnie uważa się, że kontakt z niewielką ilością glutenu jest wskazany już około 5-6 miesiąca życia dziecka (niewielka ilość kaszki 1 raz dziennie). Po tym czasie można stopniowo zwiększać jego ilość w diecie, oczywiście cały czas obserwując reakcję organizmu dziecka. Jeżeli nie pojawią się żadne niepokojące objawy, nie ma wskazań do ograniczania glutenu w jego jadłospisie. Celiakia - terapia i rokowanie Podstawą leczenia celiakii jest ścisła eliminacja glutenu z diety przez całe życie. Po kilku tygodniach od wprowadzenia diety bezglutenowej, błona śluzowa jelita cienkiego ulega zagojeniu. Po kilku miesiącach zanikają również typowe dla celiakii przeciwciała. W momencie rozpoznania celiakii, pacjenci są zwykle kierowani do poradni dietetycznych, w których uczą się, jakich produktów muszą unikać oraz czym najlepiej je zastępować. Bardzo ważne jest zadbanie o prawidłowy bilans diety z uzupełnieniem składników, które normalnie pozyskiwane są z produktów zawierających gluten – błonnika oraz witamin z grupy B. Rokowanie co do wyleczenia celiakii jest niekorzystne - jest to choroba "na całe życie". Dzięki ścisłemu przestrzeganiu diety bezglutenowej można jednak kontrolować przebieg choroby i normalnie żyć. Pacjenci powinni pozostawać pod opieką lekarską, przede wszystkim w celu kontroli przestrzegania zaleceń dietetycznych oraz oceny ewentualnych niedoborów pokarmowych i ich powikłań. Odstępstwa od diety w przypadku celiakii nie są wskazane - spożycie nawet jednego posiłku zawierającego gluten może spowodować nawrót dolegliwości. Studentka medycyny na Collegium Medicum w Krakowie, powoli wkraczająca w świat ciągłych wyzwań pracy lekarza. Szczególnie zainteresowana ginekologią i położnictwem, pediatrią oraz medycyną stylu życia. Miłośniczka języków obcych, podróży i górskich wędrówek.
Celiakia objawy skórne w tym przypadku daje w postaci pojawiających się na ciele grudek i pęcherzyków, które są bardzo swędzące. Gdy u pacjenta występuje nietolerancja glutenu, objawy skórne obejmują między innymi kolana i łokcie pacjentów, a także ich głowę (w tym twarz i część owłosioną głowy), ponadto występować
Celiakia, czyli trwała nietolerancja glutenu, jest chorobą o podłożu immunologicznym. Ze względu na bardzo zróżnicowane objawy (od problemów gastrycznych, przez anemię czy afty, nawet po poronienia) jedynie 5% chorych ma świadomość jej obecności [1]. Skąd bierze się celiakia, jak jeszcze się objawia i jak ją zdiagnozować i leczyć? Spis treści Przyczyny celiakii Objawy celiakii Kto jest szczególnie narażony na celiakię? Diagnostyka celiakii Dlaczego lepiej nie rozpoczynać od badania krwi? Leczenie celiakii – dieta bezglutenowa Celiakia – na czym polega? Przyczyny choroby Do wystąpienia celiakii potrzebne są 3 czynniki: określone geny (DQ2,2 DQ2,5 DQ8), gluten, aktywator choroby ( ciąża, przewlekły stres, spadek odporności czy inna choroba, np. choroba Hashimoto). Jest to zatem choroba o podłożu genetycznym. Ma również podłoże immunologiczne – u osób z celiakią występuje nieprawidłowa reakcja organizmu na dostarczony gluten. Pod jego wpływem dochodzi do degradacji kosmków jelitowych. To małe wypustki obecne w jelicie, które zwiększają jego chłonną powierzchnię. Zniszczone nie mogą prawidłowo pełnić swojej funkcji, co powoduje problemy z wchłanianiem substancji z pożywienia i leków. W konsekwencji pojawiają się liczne niedobory, niedożywienie, a stosowane leki często nie przynoszą oczekiwanych rezultatów. Objawy celiakii są bardzo różnorodne Celiakia kojarzona jest przede wszystkim z objawami ze strony układu pokarmowego – bólami brzucha, biegunkami, wzdęciami etc. Mogą wystąpić, jednak pełnoobjawowa (jawna) postać choroby dotyczy ok. 10% chorych [2] Jak celiakia objawia się więc najczęściej? W sposób nieoczywisty, np.: anemią, aftami, zmęczeniem, spadkiem nastroju, problemami skórnymi, wypadaniem włosów, spadkiem libido, problemami z płodnością czy poronieniami, u dzieci również problemami ze wzrostem i przybieraniem na wadze czy kłopotami z nauką. Mówi się nawet, że każdy ma inną celiakię. Warto zdawać sobie sprawę, że celiakia może czasami nie dawać widocznych objawów, w ukryciu prowadząc do degradacji kosmków w jelitach. Kto jest szczególnie narażony na celiakię? Europejskie Towarzystwo Gastroenterologii, Hepatologii i Żywienia (ESPGHAN) rekomenduje wykonanie badania w kierunku celiakii nie tylko u osób z możliwymi objawami choroby. Zwraca ponadto uwagę, że choroba często współwystępuje u osób z zapaleniem tarczycy, młodzieńczym zapaleniem stawów czy cukrzycą typu 1 [3]. Choroby autoimmunologiczne nierzadko bowiem pojawiają się razem. ESPGHAN zaleca diagnostykę pod kątem celiakii też u krewnych pierwszego stopnia osoby chorej na celiakię [3] – rodziców, dzieci i rodzeństwa. Celiakia jest chorobą dziedziczną, więc może zostać przekazana potomstwu. Warto ponadto wiedzieć, że celiakia wcale nie jest chorobą wieku dziecięcego. Źródła naukowe wskazują, że: „obecnie 60% nowo rozpoznawanych przypadków celiakii dotyczy osób dorosłych (szczyt zachorowań przypada na 3. i 4. dekadę życia), spośród których 15–20% ma ponad 60 lat [4]”. Celiakia – diagnostyka krok po kroku Ze względu na genetyczne podłoże choroby diagnostykę dobrze zacząć od badania DNA (badanie genów DQ2,2 DQ2,5 i DQ8 w podjednostce α i β). To jedyne badanie, które umożliwia niemal w 100% wykluczenie choroby – brak genów oznacza, że na celiakię nie można zachorować ani teraz, ani w przyszłości. Gdy predyspozycje genetyczne są obecne, wskazane jest wykonanie badań krwi (serologicznych): całkowitego poziomu IgA oraz przeciwciał anty-tTG, EMA i anty-DGP (u dzieci poniżej 2. roku życia). Przy niedoborze IgA wykonuje się też badanie przeciwciał w klasie IgG. Dlaczego lepiej nie rozpoczynać od badań krwi? Po pierwsze: wskazują tylko aktywną formę choroby w danym momencie i mogą nie wskazać jej bardzo wczesnego etapu. Po drugie: może się zdarzyć, ze dana osoba w ogóle nie wytwarza przeciwciał, a mimo to celiakia jest obecna. Po trzecie: u osób przyjmujących leki immunosupresyjne wynik może wyjść fałszywy. Po czwarte: aby uzyskać wiarygodny wynik, trzeba przez minimum kilka tygodni być na diecie bezglutenowej. Trzecim badaniem stosowanym w diagnostyce celiakii jest biopsja jelita, która wskazuje na stan kosmków jelitowych. Coraz częściej biopsji jelita można jednak uniknąć – w sytuacji, gdy zarówno badanie genetyczne, jak i badania serologiczne wskażą na aktywną celiakię. Leczenie celiakii – dieta bezglutenowa Gdy celiakia zostanie zdiagnozowana, konieczne jest całkowite wyeliminowanie glutenu. Dieta bezglutenowa musi być przestrzegana przez całe życie, ponieważ osobom z celiakią szkodzi nawet minimalna ilość tej substancji. Najlepiej rozpocząć jej stosowanie pod okiem dietetyka, aby zapewnić swojemu organizmowi wszystkie niezbędne składniki odżywcze. Po eliminacji glutenu stan jelit zacznie stopniowo się poprawiać (u dzieci następuje to szybciej), a z czasem substancje z jedzenia i leków zaczną się wchłaniać. Dzięki temu objawy ustąpią, a stan zdrowia znacznie się poprawi. Zobacz też: Dieta bezglutenowa a choroba Hashimoto Źródła: [1] M. Pawlaczyk, S. Milewska, A. Rokowska-Waluch, K. Korzeniowska, Leczenie dietetyczne w celiakii i opryszczkowatym zapaleniu skóry, „Farmacja Współczesna” 2012, 5, s. 10. [2] [3] Nowe wytyczne diagnostyki celiakii wg Europejskiego Towarzystwa Gastroenterologii, Hepatologii i Żywienia Dzieci (ESPGHAN), oprac. A. Rybak, „Standardy Medyczne Pediatria” 2012, 9. [4] D. Satora, K. Bochen, A. Prystupa, J. Pietraszek-Mamcarz, J. Mosiewicz, J. Schabows¬ki, Celiakia – choroba nie tylko dziecięca, „Family Medicine & Primary Care Review” 2011, 13, 1, s. 91. Autor: | Zdjęcie: Prudencio Alvarez / Ten artykuł jest chroniony prawami autorskimi. Niedopuszczalne jest zwielokrotnianie, modyfikowanie, publiczne odtwarzanie i / lub udostępnianie Serwisu, jego części, materiałów w nim zamieszczonych i / lub ich części, za wyjątkiem przypadków wskazanych w obowiązujących w tym zakresie przepisach prawa.
ciała przeciwko DPG [1, 2]. Celiakia to choroba mogąca wystąpić w każdym wieku u osób spożywających gluten [3]. U dzieci przeważają objawy celiakii związane z prze-wodem pokarmowym, chociaż badania ostatnich lat pokazują, że podobnie jak u dorosłych, obraz kliniczny celiakii w wieku pediatrycznym zmienia się w kierun-
Celiakia, czyli choroba trzewna jest jedną z najczęstszych chorób wynikających z nietolerancji pokarmowych. Dotyczy ona głównie dzieci, lecz może także pojawić się u osób dorosłych. W tym artykule dowiesz się między innymi, czym jest celiakia, jakie są jej przyczyny i objawy, a także, jaką dietę należy stosować przy tej jest chorobą autoimmunologiczną, powodującą, że układ odpornościowy błędnie interpretuje tkanki własne, jako obce. W przypadku tej choroby upośledzona odporność organizmu atakuje jelito cienkie w wyniku nadwrażliwości na przypadki zostały odnotowane przez Areteusza z Kapadocji pod na koniec II wieku. W 1888 r. pełniejszego opisu choroby trzewnej sporządził Samuel Gee, proponując leczniczą dietę bazującą na skorupiakach. W 1950 r. przełomu w kwestii identyfikacji przyczyn występowania celiakii dokonał Wim Dickie, odkrywając, że eliminacja pszenicy, żyta i owsa prowadzi do polepszenia się stanu ważną rolę w walce z chorobą odegrał polski dermatolog Tadeusz Chorzelski, który 1983 r. wykrył marker immunologiczny znany dzisiaj, jako IgaEma. Tym samym potwierdził autoimmunologiczny typ choroby trzewna zazwyczaj ujawnia się we wczesnym dzieciństwie. Jednak istnieją przypadki, w których celiakia daje o sobie znać dopiero w dorosłym życiu między 35 a 55 rokiem życia. Tak jak w przypadku choroby Hashimoto – choroba trzewna niestety częściej atakuje organizmy kobiet. Czy zdrowe odżywianie może być groźne? Zobacz, czym jest ortoreksjaObjawy celiakiiKażdy z objawów wywołanych przez celiakie atakuje układ pokarmowy, co w praktyce uniemożliwia normalne funkcjonowanie w codziennym życiu. Do najczęstszych sygnałów zalicza się biegunki (w tym tłuszczowe), wzdęcia, zaparcia, spadek masy ciała czy brak apetytu. Warto także zwrócić uwagę na dość nietypowe, nasilające się w ostatnich latach objawy celiakii np. zmiany skórne, opryszczka, anemia, osteoporoza, zaburzenia miesiączkowania, niepłodność, spowolnienie mowy, brak koncentracji czy celiakiiCeliakia jest wywołana nieprawidłową reakcją immunologiczną na gluten, czyli mieszaniny białek zawartej w zbożach tj. pszenicy, jęczmieniu oraz życie. Współczesna medycyna jeszcze nie poznała odpowiedzi, od czego zależy tzw. nietolerancja glutenu. Na ten temat wciąż trwają badania, jednak przypuszcza się, że zależność ta wynika z czynnika specjaliści twierdzą, że choroba może zostać wywołana przez wyczerpaną odporność wskutek wcześniejszych infekcji czy przewlekłego stresu. Inni natomiast sądzą, że celiakia pojawia się przy istniejących już chorobach np. cukrzycy czy zapaleniu tarczycy. Dodatki w żywności – szkodliwe czy potrzebne? Czym są substa... Celiakia: badania i leczeniePoczątek zdiagnozowania celiakii zaczyna się od wizyty u lekarza pierwszego kontaktu. Na podstawie przeprowadzonego wywiadu lekarz kieruje pacjenta do poradni gastroenterologicznej. Jak dotychczas istnieją dwie metody diagnozowania choroby trzewnej: badanie krwi oraz przypadku badania krwi specjaliści zalecają wykonanie badania serologicznego z krwi, które pozwala na oznaczenie stężenia dwóch z trzech dostępnych przeciwciał tj. przeciwko transglutaminazie tkankowej (tTG), przeciwko deamidowanej gliadynie oraz przeciwko endomysium mięśni gładkich (EmA).Wymienione przeciwciała są charakterystyczne dla celiakii, a zatem ich występowanie we krwi niemal potwierdza istnienie choroby. Warto jednak nadmienić, że brak przeciwciał w krwi wcale nie oznacza braku choroby z tego względu, że część chorych genetycznie w ogóle ich nie wytwarza lub minimalne występowanie powyższych przeciwciał nie oznacza, że choroba dotyczy jelita tego względu precyzyjniejszym sposobem jest biopsja dwunastnicy wykonywana podczas gastroskopii lub endoskopowo. Badanie polega na zaaplikowaniu przez jamę ustną małej sondy z kamerą, która umożliwia obejrzenie wnętrza jelita i pobranie jego fragmentu do badania. Zabieg niestety sam w sobie jest nieprzyjemny, jednak daje jednoznaczny i pewny wyniki. Pobranie małego wycinka jelita służy ocenie zaniku kosmków jelitowych oraz krypt, wydzielających między innymi enzymy trawiące gluten. Makaron nie tylko z pszenicy – spróbuj go w tych wersjach! I... Celiakia: czym objawia się u dzieci?Celiakia dotyczy głównie dzieci, dlatego ważna jest jak najszybsza diagnoza w tak małym organizmie. U niemowląt zazwyczaj pojawiają się biegunki oraz wymioty. Inne objawy występują w przypadku dzieci w wieku szkolnym i młodzieńczym, a do najczęstszych z nich jest niski przyrost i niedobór masy ciała, opóźnienie dojrzewania płciowego, uporczywe afty w jamie i opryszczki w obrębie ust, zaparcia, nietolerancja laktozy czy zaburzenia szkliwa wspomnieć, że oznaki choroby trzewnej rozwijają się stopniowo. Celiakia u dzieci wywołuje także osteopatię, patologiczną łamliwość kości, a w skrajnych przypadkach zaburzenie miesiączkowania (u nastolatek), a także związku z poważnymi symptomami należy jak najszybciej skontaktować się z lekarzem, z uwagi na możliwość wystąpienia niebezpiecznych powikłań związanych z dalszym nieświadomym spożywaniem produktów nietolerowanych przez organizm. O tym, jak niebezpieczny może być gluten dla organizmu, świadczy tzw. mgła mózgowa polegająca na zaburzeniach pracy mózgu. W celu zdiagnozowania celiakii u dzieci stosuje się dwa sposoby tj. profesjonalny test DNA, podczas którego pobiera się wymaz z policzka dziecka oraz wykonanie testu serologicznego badającego surowicę krwi. Te kasze możemy jeść w diecie bez glutenuDieta, a celiakiaPo wykryciu, na podstawie wcześniejszych badań choroby trzewnej, leczenie polega na wprowadzeniu ścisłej diety bezglutenowej, którą należy stosować już do końca życia. Obecnie, to właśnie zmiana diety i wykluczenie produktów zawierających gluten jest jedyną metodą pomagającą zminimalizować skutki choroby. Z uwagi na spustoszenie, jakie robi celiakia w jelicie cienkim, przyjmuje się dwa etapy pierwszym etapie, po rozpoznaniu choroby należy stosować dietę bezglutenową, ale i również lekkostrawną z uwagi na zniszczone kosmki jelitowe. Konieczne jest wykluczenie potraw ciężkostrawnych i wzdymających tj. warzyw strączkowych, kapustnych, tłustych mięs, żółtego sera czy konserw. Wszelkie spożywane potrawy powinny być przyrządzane poprzez gotowanie (w tym na parze), duszenie czy drugim etapie stosuje się zdrową dietę spełniającą wszystkie zasady racjonalnego żywienia formułowane przez Instytut Żywności i Żywienia Człowieka. Przy komponowaniu diety należy pamiętać, że produkty bezglutenowe są ubogie w białka, witaminy oraz składniki mineralne. W związku z tym zaleca się, aby oprócz diety stosować dodatkową suplementację, która uzupełni niedobory składników diety dla osób z celiakią jest trudne z uwagi na dość ograniczony dostęp produktów bez glutenu. Dlatego w miarę możliwości jadłospis powinien ułożyć produktami dozwolonymi w diecie są: ryż biały i brązowy, kukurydza, gryka, proso, kasza jaglana, kasza gryczana, świeże nieprzetworzone mięso, ryby, jaja, świeże mleko, jogurty naturalne, kefiry, masło, smalec, dżem, miód, ciasta przygotowane z dozwolonych produktów oraz wszystkie owoce. Obecnie producenci żywności umożliwiają szybszą identyfikację pożywienia bez glutenu, stosując na etykietach logo, które obrazuje przekreślony produkty z glutenem stanowią liczniejszą grupę, zwłaszcza jeśli chodzi o produkty zbożowe. Wśród produktów zakazanych znajdziemy pszenice, jęczmień, żyto, kaszę jęczmienną, muesli, kasze owsiane, makaron pszenny, makaron żytni, pierogi, pyzy, kopytka, naleśniki, każde pieczywo nieoznaczone wyżej wspominanym logiem, ciasta drożdżowe, ciasta wytworzone z niedozwolonych mąk, bułka tarta, napoje mleczne z dodatkiem sodu jęczmiennego, sery pleśniowe kawa zbożowa czy proszek dopieczeniaSkomponowanie prawidłowego jadłospisu wiąże się także ze znacznymi wydatkami finansowymi, ponieważ produkty bez glutenu są znacznie droższe niż tradycyjne odpowiedniki. W związku z tym państwa na całym świecie pomagają osobom chorym na celiakię poprzez zasiłki, dopłaty do zakupu żywności czy ulgi żyć na diecie bezglutenowej?Polecane ofertyMateriały promocyjne partnera
Celiakia – objawy i formy nietolerancji glutenu. Wyróżniamy trzy typy celiakii – jawną, skąpoobjawową i utajoną. Na typ postaci pełnoobjawowej cierpi 10% osób z celiakią, najczęściej natomiast diagnozuje się odmianę skąpoobjawową. Celiakia nie jest chorobą atakującą nagle i dającą wyraźne objawy.
Jedną z możliwych postaci klinicznych celiakii jest tzw. choroba Duhringa, czyli objawy skórne. W tekście przeznaczonym zarówno dla pacjentów, jak i dla szkolących się lekarzy, omówiono patogenezę, objawy i podstawowe zasady diagnostyki i leczenia choroby treści:Definicje i przyczyny występowaniaEpidemiologiaObjawyDiagnostyka różnicowaBadania potwierdzające rozpoznanieLeczenieDefinicje i przyczyny występowaniaChoroba Duhringa (inne nazwy: zespół jelitowo-skórny, opryszczkowate zapalenie skóry, dermatitis herpetiformis, DH) to skórna manifestacja nietolerancji glutenu, białka zawartego w 4 podstawowych zbożach europejskich (pszenica, żyto, owies, jęczmień). Choroba ta jest znana już od roku 1884, kiedy to Louis Duhring opisał typowe dla tego schorzenia przewlekłe zmiany skórne, ale związek objawów ze spożywaniem glutenu i możliwość skutecznego leczenia dietą bezglutenową odkryto dopiero w roku Duhringa nazywana jest często skórną postacią celiakii i to określenie jest ze wszech miar uzasadnione, ma ona bowiem jednoznacznie zdefiniowane predyspozycje genetyczne - identyczne jak celiakia - polegające na nosicielstwie alleli A1*0501 i B1*0201 układu HLA DQw2. W badaniach genetycznych tacy pacjenci są potocznie określani skrótową nazwą DQ2-dodatni. Choroba występuje często w tych samych rodzinach, w których są chorzy na celiakię. Opisywano nawet bliźnięta jednojajowe, z których jedno chorowało na celiakię z zanikiem kosmków jelita cienkiego, a drugie na chorobę Duhringa. W chorobie tej występują też te same markery serologiczne co w celiakii - przeciwciała IgA-EmA - odkryte w roku 1984 przez polskiego dermatologa, prof. Tadeusza Duhringa była przez wiele lat uważana za relatywnie rzadką - w starszych podręcznikach można spotkać szacunki, że jej częstość występowania to około 1 na ludzi. Rozpowszechnienie się badań serologicznych w kierunku celiakii (IgA-EmA) spowodowało jednak, że zaczęto rozpoznawać coraz więcej przypadków choroby Duhringa, błędnie rozpoznawanych wcześniej jako inne choroby pęcherzowe skóry. Badania Collina z roku 1997 szacują częstość występowania choroby Duhringa na 6,6 na mieszkańców. Nieco częściej chorują chłopcy (proporcja płci wynosi 3:2). Podobnie jak chorzy na celiakię, pacjenci z chorobą Duhringa częściej od zdrowych rówieśników chorują na inne choroby autoimmunologiczne, takie jak toczeń trzewny, miastenia, reumatoidalne zapalenie stawów, zapalenie tarczycy, czy zespół Sjogrena. Powikłaniom autoimmunologicznym sprzyja przewlekłe nie przestrzeganie diety Duhringa ujawnia się zwykle w wieku późniejszym niż celiakia. W badaniach wykonanych w Finlandii stwierdzono, że średni wiek ujawniania się zmian skórnych w tej chorobie to 35 lat, ale w wielu przypadkach początek choroby przypada na okres dziecięcy (najmłodsze dziecko w cytowanych badaniach fińskich miało 3 lata). Typowym obrazem zmian skórnych w przebiegu choroby Duhringa są zmiany wielopostaciowe (pęcherzyki, grudki, rumień), układające się często w formy półokrągłe i wianuszkowate. Zmiany skórne, nawet jeżeli nie wyglądają na bardzo nasilone, są często bardzo swędzące, powodując tendencję do drapania zmienionych miejsc, w następstwie czego powstają strupy i objawy celiakii fot. panthermediaW miejscach wygojonych skóra nie zawsze wraca do swojego normalnego wyglądu – dość często pozostają przebarwienia różniące się od otaczającej skóry. Najczęstszym umiejscowieniem zmian są kolana i łokcie oraz okolica kości krzyżowej i pośladki (bardzo typowa lokalizacja !), a także tułów (częściej plecy - okolica łopatek) oraz twarz i skóra owłosiona 10% pacjentów, oprócz zmian skórnych ma różnorodne objawy ze strony przewodu pokarmowego, spowodowane całkowitym, lub niemal całkowitym zanikiem kosmków jelita cienkiego. Podobnie jak w celiakii objawy zaniku kosmków mogą być nietypowe (niedokrwistość, osłabienie, depresja itp.). Jak wykazały szczegółowe badania naukowe, mniejsze lub większe zmiany jelitowe mają praktycznie wszyscy pacjenci z chorobą Duhringa, nawet pomimo braku objawów ze strony przewodu pokarmowego. Stwierdza się u nich różnego stopnia skrócenie kosmków (od minimalnego, do całkowitego zaniku). Nawet gdy kosmki jelitowe wyglądają prawidłowo, w śluzówce jelit stwierdza się zwiększenie liczby limfocytów śródnabłonkowych T, posiadających receptory gamma/delta, co odpowiada stopniowi 1 (naciekowemu) według klasyfikacji Marsha i świadczy o realnej możliwości rozwinięcia się z czasem częściowego lub całkowitego zaniku kosmków. Prawdopodobieństwo wykrycia zmian zanikowych jelit jest tym wyższe im wyższe miano IgA-EmA wykryto w surowicy różnicowaDiagnostyka choroby Duhringa nie jest łatwa, bowiem w większości przypadków zmianom skórnym nie towarzyszą wyraźne objawy ze strony przewodu pokarmowego, które mogłyby szybko nasunąć podejrzenie zespołu jelitowo-skórnego. Zwykle pacjenci w pierwszej kolejności odwiedzają dermatologów. Należy podkreślić, że pomimo pozornie typowego obrazu zmian skórnych, opisywanych u pacjentów z chorobą Duhringa, bardzo podobne zmiany mogą występować w wielu innych chorobach skóry, np. w pemfigoidzie, liszajcu zakaźnym, lub w linijnej IgA dermatozie pęcherzowej. Podobne wielopostaciowe zmiany pęcherzykowo-grudkowe opisywano także jako zmiany polekowe. Bardzo podobnie mogą też wyglądać zaniedbane, wtórnie zmienione zmiany dermatolog lub pediatra powinien zwrócić uwagę na następujące elementy nasuwające podejrzenie choroby Duhringa:niewspółmierne nasilenie świądu i pieczenia w stosunku do relatywnie łagodnego wyglądu zmian skórnych – liczne wtórne zadrapania i strupybardzo typowe dla choroby Duhringa występowanie zmian w okolicy kości krzyżowej, na pośladkach oraz na łokciachewentualne występowanie w rodzinie celiakiiewentualne współwystępowanie objawów zespołu złego wchłaniania (około 10% pacjentów)ewentualne współwystępowanie defektów szkliwa zębowego identycznych jak u pacjentów z celiakią (opisywane nawet u 50% dorosłych z chorobą Duhringa)podawane przez niektórych pacjentów nasilenie zmian skórnych po spożyciu leków i pokarmów zawierających większe ilości jodu (niektórzy chorzy mają wyraźne zaostrzenia po rybach morskich, skorupiakach i innych tzw. owocach morza)Badania potwierdzające rozpoznaniePrzy występowaniu zmian skórnych, sugerujących możliwość istnienia u dziecka choroby Duhringa, należy wykonać:oznaczenie przeciwciał w klasie IgA przeciwko endomysium mięśni gładkich (IgA-EmA) – są dodatnie u około 70% pacjentów z chorobą Duhringa. U pacjentów z niedoborem IgA badanie należy wykonać w dwóch klasach: IgA-EmA oraz zdrowej skóry – najlepiej z pośladka – do badania immunofluorescencyjnego w celu wykrycia ziarnistych złogów IgA w warstwie brodawkowatej skóry - badanie uważane za niemal 100% swoiste w kierunku choroby Duhringa. Wymaga specjalnego płynu do zakonserwowania pobranego wycinka (tzw. płyn Michela) oraz wykonania badania w specjalistycznym laboratorium mającym doświadczenie w badaniach immunofluorescencyjnych przypadku uzyskaniu dodatniego wyniku IgAEmA większość autorów zaleca wykonanie biopsji jelitowej w celu oceny nasilenia zmian w jelicie cienkim, aczkolwiek w piśmiennictwie można spotkać też opinie, że w typowych przypadkach choroby Duhringa biopsja jelitowa nie jest bezwzględnie innych badań możliwe do wykonania są jeszcze:1) biopsja pobrana z chorej skóry - wykonywana przez dermatologów przy wątpliwościach odnośnie pochodzenia zmian skórnych. Pozwala na rozpoznanie innych chorób pęcherzowych mogących imitować chorobę badanie genetyczne w kierunku obecności specyficznych haplotypów układu HLA: DQ2 lub DQ8. Ewentualny wynik ujemny przemawia przeciwko rozpoznaniu choroby Duhringa, ponieważ udowodniono, że ponad 95% chorych ma dodatni wynik oznaczenia leczenia potwierdzonej choroby Duhringa jest ścisła dieta bezglutenowa. W leczeniu należy zachować dużą cierpliwość, ponieważ ustępowanie zmian skórnych dokonuje się dopiero po co najmniej 6 miesiącach stosowania diety bezglutenowej. Opisywano pacjentów, u których pełna normalizacja zmian skórnych następowała dopiero po paru latach diety bezglutenowej. Jest to sytuacja zupełnie odmienna od "typowej" celiakii, gdzie odnowa kosmków jelita cienkiego i znaczna poprawa kliniczna występują często już po 1-2 tygodniach stosowania elementem diety powinno być ograniczenie spożycia jodu (większe ilości soli jodowanej, ryby, owoce morza, leki zawierające jod - np. niektóre mieszanki wykrztuśne, lub amiodaron). Z powodu konieczności długiego oczekiwania na efekt diety oraz często bardzo nasilonych, swędzących zmian skórnych, wielu pacjentów wymaga włączenia dodatkowego leczenia o udowodnionej skuteczności w chorobie Duhringa jest avlosulfone (Dapson). Lek ten musi być stosowany pod ścisłą kontrolą lekarską, ponieważ może powodować liczne powikłania, przede wszystkim methemoglobinemię, anemię, obniżenie liczby leukocytów i granulocytów, a także uszkodzenie wątroby i nerek. Prawidłowe leczenie powinno prowadzić do całkowitej remisji zmian skórnych i zniknięcia z krwi przeciwciał IgA-EmA.
Objawy cukrzycy – problemy skórne. Pierwszym nietypowym sygnałem świadczącym o problemach z produkcją insuliny w trzustce są problemy skórne, które ze względu na bagatelizowanie przez lekarzy należą do objawów ukrytych cukrzycy. Należą do nich przede wszystkim suchość oraz swędzenie skóry.
objawy choroby celiakii są liczne i różnorodne i mogą się znacznie zmienić z jednej osoby na drugą. Charakterystyczne jest, że celiakia u dzieci pojawia się wkrótce po rozpoczęciu karmienia zbożem, z zespołem złego wchłaniania, który prowadzi do przewlekłej i uporczywej biegunki, zahamowania wzrostu, wybrzuszenia brzucha i obrzęku lub zapalenia nóg z powodu niedoboru białka, które jest tracone z powodu biegunki. ponadto dzieci z celiakią są z pewnością drażliwe, ponieważ mają ból brzucha, który nie wie, jak werbalizować, czasami pleśniawki w jamie ustnej, a czasem zapalenie niektórych stawów. Są to dzieci, które zwykle wykazują niedokrwistość, jeśli ostatecznie mają analizę. dorośli z kolei zazwyczaj osiągają zmęczenie, dyskomfort w jamie brzusznej (ból, wzdęcia, wzdęcia), niedokrwistość. wykazujące cechy celiakii są: biegunka. odchudzanie. anemii. stolce są częste, miękkie, tłuste, bolesne i pestilentes. ból brzucha. wzdęcia, gazy, niestrawność. zmiana charakteru. bóle kości i stawów. skurcze mięśni. zmęczenie. wymioty i zaparcia. miesiączki nieregularne. łamliwe paznokcie, wypadanie włosów. opryszczkowe zapalenie skóry: jest to zmiana skórna w postaci pęcherzy i blizn, szczególnie w obszarach fałd (łokcie, kolana, talia), która pojawia się u niektórych pacjentów z celiakią i jest uważana za ściśle z nią związaną. w niektórych przypadkach przy braku objawów celiakia może być odpowiedzialna za zwiększenie aktywności aminotransferaz bez wyraźnej przyczyny w normalnych badaniach wątroby lub osteoporozy obecnych u młodych dorosłych z powodu niedoboru wchłaniania wapnia. diagnoza celiakii aby zdiagnozować celiakię, należy wykonać co najmniej jedną biopsję jelita (usunięcie części tkanki z jelita cienkiego w celu sprawdzenia jej uszkodzenia) oraz badanie histologiczne próbki błony śluzowej pobranej z końca dwunastnicy, w której odnotowano zmiany charakterystyczne dla tej choroby, ponieważ niektóre objawy (biegunka, ból brzucha i tak dalej), a także zaburzenia analityczne (niedokrwistość, nadmierna utrata tłuszczu w kale…), mogą wzbudzać podejrzenia tylko o obecność jest to choroba, ale biopsja jelit jest nieunikniona, aby potwierdzić diagnozę. jednak jeśli lekarz podejrzewa, w przypadku niektórych objawów, nie opisanych lub jakichkolwiek zmian analitycznych, możliwe jest wykonanie analizy niektórych badań krwi przeciwciał. Obecnie duże znaczenie diagnostyczne mają przeciwciała przeciw antytransglutaminazie tkankowej i przeciwciała przeciw endomizji. Należy wykonać oznaczenie immunoglobuliny A (IgA), ponieważ zwykle jest ona rzadka w celiakii i może powodować pewne negatywne wyniki. Pozytywność tych przeciwciał powoduje wykonanie biopsji za pomocą endoskopii. często dostępne jest również badanie genetyczne, które powinno być stosowane w przypadkach, w których biopsja nie ma ostatecznego wyniku, lub u krewnych dziecka ze zdiagnozowaną celiakią w celu zidentyfikowania innych potencjalnych osób dotkniętych chorobą. inne dane analityczne potwierdzają diagnozę celiakii, jeśli choroba jest wyrażana jako złe wchłanianie (przewlekła biegunka), takie jak niedokrwistość spowodowana niedoborem żelaza, niedoborem witaminy B12 i kwasu foliowego, niskim poziomem białka, wczesną osteoporozą i zwiększoną aminotransferaz. jeśli pacjent ma inne objawy lub powikłania, może być konieczne badanie diagnostyczne, które wyklucza inne patologie lub określa obecność powiązanych chorób, takich jak cukrzyca typu 1, choroby wątroby, choroby tarczycy, depresja i tak dalej. Do nietypowych objawów raka trzustki zaliczane są objawy skórne. Jednym z nich jest świąd skóry, który może wystąpić na kilka miesięcy przed pojawieniem się innych symptomów. Odpowiedzialna jest za to bilirubina. To ona wywołuje swędzenie i zażółcenie skóry, które występuje również przy żółtaczce. Zgodnie ze swoją misją, Redakcja dokłada wszelkich starań, aby dostarczać rzetelne treści medyczne poparte najnowszą wiedzą naukową. Dodatkowe oznaczenie "Sprawdzona treść" wskazuje, że dany artykuł został zweryfikowany przez lekarza lub bezpośrednio przez niego napisany. Taka dwustopniowa weryfikacja: dziennikarz medyczny i lekarz pozwala nam na dostarczanie treści najwyższej jakości oraz zgodnych z aktualną wiedzą medyczną. Nasze zaangażowanie w tym zakresie zostało docenione przez Stowarzyszenie Dziennikarze dla Zdrowia, które nadało Redakcji honorowy tytuł Wielkiego Edukatora. Sprawdzona treść Konsultacja merytoryczna: Lek. Aleksandra Witkowska ten tekst przeczytasz w 3 minuty Choroba Duhringa wiąże się z nietolerancją glutenu. Przejawia się zmianami skórnymi. Jeżeli chory chce wyzdrowieć, musi przede wszystkim wdrożyć odpowiednią dietę. Niekiedy konieczne staje się też leczenie farmakologiczne. Mazur Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Choroba Duhringa – objawy Choroba Duhringa – dieta Choroba Duhringa – leczenie Choroba Duhringa – objawy Objawy choroby Duhringa wynikają z nietolerancji glutenu (białka, które znajduje się w zbożach). Schorzenie to daje o sobie znać, w większości przypadków, w przedziale wiekowym 14-40 lat, częściej u mężczyzn. Niestety może ono przechodzić z pokolenia na pokolenie, za sprawą genetyki. Dzieje się tak, kiedy w rodzinie znajduje się już osoba zmagająca się z celiakią (w pewnym stopniu zbliżoną do choroby Duhringa). Warto jednak wiedzieć, że taka zależność oznacza wzrost ryzyka zachorowania, nie jest natomiast równoznaczna z tym, że dziecko będzie musiało zmierzyć się z chorobą Duhringa. Choroba Duhringa przyjmuje postać pęcherzyków, które zawierają płyn, rumienia, pokrzywki (wygląda jak różowe bądź białe, znajdujące się ponad powierzchnią skóry zmiany) lub swędzących, małych grudek. Te ostatnie potrafią być szczególnie uciążliwe, ponieważ chora osoba drapie się i tym samym powoduje, że pojawiają się brzydkie strupy oraz blizny. Choroba Duhringa obejmuje kolana, łokcie, okolice kości krzyżowej, pośladki, plecy (w całości lub częściowo), twarz, a także owłosioną skórę głowy. Przy czym wymienione wyżej stany zapalne, niezależnie od tego, której części ciała dotyczą, występują symetrycznie. Warto również mieć świadomość, że objawy te nasilą się, kiedy chory przyjmie lek, w którego składzie znajdują się duże ilości jodu. To samo dotyczy posiłków, które tradycyjnie dostarczają człowiekowi tego pierwiastka, tj. ryb czy owoców morza. Należy wspomnieć też, że są osoby (ok. 10% pacjentów), które poza typowymi objawami charakterystycznymi dla choroby Duhringa, narzekają również na dolegliwości, których źródłem jest przewód pokarmowy. Istnieje także pewna niewielka grupa osób, u których pojawiają się – w przypadku choroby Duhringa – również nietypowe objawy, czyli osłabienie, niedokrwistość, a nawet depresja. Choroba Duhringa – dieta Dieta w przypadku choroby Duhringa jest podstawowym elementem leczenia. Przede wszystkim musi ona być bezglutenowa. Natomiast zmiany skórne zaczną znikać dopiero po około pół roku od momentu rezygnacji z glutenu i tym samym z produktów, które mają w sobie pszenicę, żyto, jęczmień, a także owies. Mowa tu oczywiście o mące, kaszy, makaronie i pieczywie. Warto wiedzieć, że artykuły bezglutenowe oznacza się symbolem przekreślonego kłosa. To znacznie ułatwia poruszanie się między sklepowymi półkami. Choroba Duhringa – leczenie Na ogół do wyleczenia choroby Duhringa wystarczy wdrożenie właściwej, czyli bezglutenowej. Jednak w sytuacji, gdy objawy mają bardzo uciążliwy charakter, niezbędne jest posiłkowanie się terapią farmakologiczną. Medykamentami stosowanymi przy chorobie Duhringa są maści przeciwświądowe lub tzw. sulfonamidy. Dzięki takim środkom poprawia się wygląd skóry. Poza tym, jak już podkreślono, osoby, które zmagają się chorobą Duhringa, nie powinny przebywać nad morzem. Muszą przecież unikać jodu, który zaostrza objawy i tym samym utrudnia leczenie. Bardzo istotne jest również to, że przed wdrożeniem prawidłowego leczenia należy wykonać specjalistyczne badanie. Mowa tu o biopsji niezmienionej chorobowo skóry, która znajduje się wokół wykwitów. Poza tym wskazane jest sprawdzenie zmian dotyczących kosmków jelitowych oraz ich sąsiedztwa. Próbki do badań pobiera się na dwa sposoby. Pierwszy wiąże się z użyciem endoskopu, który jest elastyczną rurką i ma kamerę. Natomiast druga metoda polega na posłużeniu się tzw. kapsułką Crosby`ego. Do jelita cienkiego wprowadzona zostaje sonda ze specjalną głowicą, która zdobywa niezbędny skórny materiał (większy niż można osiągnąć z endoskopem). Treści z serwisu mają na celu polepszenie, a nie zastąpienie, kontaktu pomiędzy Użytkownikiem Serwisu a jego lekarzem. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny. Przed zastosowaniem się do porad z zakresu wiedzy specjalistycznej, w szczególności medycznych, zawartych w naszym Serwisie należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Administrator nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z wykorzystania informacji zawartych w Serwisie. Potrzebujesz konsultacji lekarskiej lub e-recepty? Wejdź na gdzie uzyskasz pomoc online - szybko, bezpiecznie i bez wychodzenia z domu. Choroba Duhringa dieta gluten laktoza biopsja dieta bezglutenowa celiakia zmiany skórne nietolerancja laktozy nietolerancja glutenu rumień pokrzywka blizny jod niedokrwistość depresja poporodowa Dieta cukrzycowa Dieta cukrzycowa to specjalna forma odżywiania, będąca istotnym elementem w profilaktyce cukrzycy. Osoby, u których zdiagnozowano cukrzycę, powinny skonsultować... Monika Brodowska Fawizm - choroba bobowa. Przyczyny, objawy, badanie Okazuje się, że nie każdy może jeść bób, choć prawie każdemu smakują jego ziarna. Niezdiagnozowany fawizm może być bardzo groźny. Czym jest ta choroba i kogo... Cukrzyca, nadciśnienie, wieńcówka. Te choroby nasilają się w upał - lekarze ostrzegają W Polsce kolejna fala afrykańskich upałów. Nie są one obojętne dla naszego zdrowia. Upały mogą bowiem doprowadzić u nas między innymi do odwodnienia czy też... Joanna Murawska Kim Kardashian zachorowała z powodu diety. Nie mogła ruszać rękami Kim Kardashian powiedziała, że przed majową imprezą MET Gala 2022 zachorowała na łuszczycowe zapalenie stawów. Przyczyną miała być nowa dieta. Czy faktycznie... Adrian Dąbek Dieta przy hashimoto - co jeść, a czego unikać? Po 2 miesiącach objawy znikną i schudniesz Kiedy słyszymy diagnozę o chorobie Hashimoto, rozpoczynamy poszukiwania najlepszego sposobu poradzenia sobie z tym schorzeniem. Udajemy się do lekarza, kupujemy... Redakacja Medonet Strzyżaki sarnie - wygląd, objawy ukąszenia, sposoby odstraszania. Czy latające kleszcze przenoszą choroby? Mówi się o nich, że to "latające kleszcze". Strzyżaki sarnie potrafią obsiąść człowieka całymi chmarami. Chociaż owady te nie są niebezpieczne, ślad po ich... Aleksandra Miłosz Lędźwie - anatomia, choroby, diagnostyka. Leczenie bólu lędźwi Lędźwie to obszar ciała pomiędzy żebrami a miednicą, czyli dolna część pleców. Z lędźwiami związana jest jedna bardzo powszechnych przypadłości, mianowicie ból... Adrian Jurewicz "Dziwna choroba" w natarciu. Lekarze i eksperci bezradnie rozkładają ręce Do trzech wzrosła liczba ofiar niezidentyfikowanej choroby, która rozprzestrzenia się w Tanzanii. Miejscowy rząd powołał zespół lekarzy i ekspertów, który ma... Tomasz Gdaniec Jelito grube - budowa, funkcje, najczęstsze choroby. Jak dbać o jelito grube? Jelito grube to długi organ z jednej strony jest połączony z jelitem cienkim, a z drugiej z odbytem. Dzieli się na trzy części: kątnice, okrężnice i odbytnice.... Adrian Jurewicz Synek przyniósł chorobę ze żłobka. Objawy dały mi w kość, szczególnie jeden Najpierw pojawiła się gorączka – wysoka, wykańczająca i nie do zbicia. Potem potworny ból gardła, przy którym ten powszechny objaw COVID-19 to przyjemne łaskotki.... Paulina Wójtowicz
Jeżeli chodzi o objawy skórne nietolerancji glutenu w tym przypadku są podobne do tych przy celiakii, czyli: suchość skóry, podrażnienia, wysypka i świąd, które bezpośrednio wynikają z naruszenia funkcji ochronnych płaszcza hydrolipidowego skóry. Alergia na gluten a celiakia
Najlepiej znane objawy celiakii są natury trawiennej – przewlekła biegunka, ból brzucha i niezamierzona utrata wagi. Jednak celiakia jest czymś więcej niż tylko problemem trawiennym. Niektóre z głównych nietypowych objawów to anemia, choroby kości, podwyższone enzymy wątrobowe, problemy neurologiczne, takie jak migreny, niski wzrost i problemy reprodukcyjne. Dowiedz się więcej o każdym z nich poniżej. Posłuchaj tego pouczającego podcastu z Dr. Mohsin Rashid przez Sue Jennett o nietypowych objawach. Kliknij tutaj, aby wyświetlić infografikę. Dermatitis HerpetiformisCeliakia i zaburzenia autoimmunologiczneCeliakia i problemy ze stawamiAnemiaKwestie kostneZaburzenia wątrobyProblemy neurologiczneProblemy reprodukcyjneKrótki wzrost Dermatitis Herpetiformis Termin ten jest skomplikowany. Derm oznacza skórę, a itis to stan zapalny. Herpeti odnosi się do opryszczki, która jest powszechnym wirusem powodującym zimne owrzodzenia, zwykle na wargach. Ponieważ wysypka w opryszczkowym zapaleniu skóry (DH) składa się z małych, wypełnionych płynem pęcherzy przypominających zakażenie opryszczką, określa się ją jako opryszczkowe lub opryszczkopodobną. Jednakże DH nie jest wywoływane przez wirus opryszczki. Jest ona również nazywana chorobą Duhringa, nazwaną tak na cześć amerykańskiego dermatologa dr Louisa Duhringa, który jako pierwszy opisał ten stan. Opryszczkowate zapalenie skóry jest „celiakią skóry”. Jest to przewlekłe schorzenie skóry z charakterystyczną wysypką z intensywnym swędzeniem i uczuciem pieczenia. Najczęstsze miejsca dotknięte wysypką to kolana, łokcie, skóra głowy, tył szyi i pośladki. Wysypka często ma symetryczne rozmieszczenie. Około 10% pacjentów z celiakią ma DH. Rzadziej występuje on u dzieci. Rozpoznanie DH może być potwierdzone za pomocą biopsji skóry. Zdecydowana większość pacjentów z DH będzie miała zajęte jelito cienkie, tak jak w celiakii. Dlatego często nie jest wymagana biopsja jelita cienkiego. Leczenie obejmuje ścisłą dietę bezglutenową przez całe życie, a w niektórych przypadkach leki. Zaburzenia skóry nie są rzadkie w populacji ogólnej. Jak więc podejrzewać DH i odróżnić ją od innych przyczyn wysypki? Dwie cechy są ważne do rozważenia. Po pierwsze, wysypka ma charakter przewlekły, a po drugie jest niezwykle swędząca. To właśnie intensywność swędzenia i pieczenia często pomaga odróżnić DH od innych chorób skóry powodujących wysypkę. Celiakia i zaburzenia autoimmunologiczne Ciało ludzkie posiada układ odpornościowy, który pomaga zwalczać infekcje. Jest to skomplikowany system składający się z kilku rodzajów komórek, które odgrywają różne ważne role w zabijaniu organizmów, gdy te wnikają do organizmu. Układ odpornościowy uaktywnia się, gdy organizm taki jak wirus lub bakteria wnika do organizmu, ale wraca do fazy spoczynku, gdy organizm zostanie zabity. Jest on wystarczająco inteligentny, aby rozpoznać, co jest częścią jego własnego ciała, a co jest obce, pochodzące z zewnątrz. Jednak w niektórych przypadkach układ odpornościowy staje się nieprawidłowy i zaczyna rozpoznawać część ciała jako obcą. Następnie atakuje te części ciała, powodując ich uszkodzenie i poważne konsekwencje zdrowotne. Są to tzw. zaburzenia „autoimmunologiczne”. Znane są liczne zaburzenia autoimmunologiczne. Jednym z przykładów jest cukrzyca typu 1, w której układ odpornościowy atakuje i trwale niszczy komórki w organizmie, które wytwarzają hormon zwany insuliną. Kiedy to nastąpi, pacjent musi przyjmować insulinę w zastrzykach do końca życia. Innym częstym przykładem jest choroba tarczycy, w której układ odpornościowy niszczy tarczycę (gruczoł znajdujący się w szyi). Prowadzi to do niskiego poziomu funkcji tarczycy, w związku z czym pacjent musi codziennie przyjmować hormon tarczycy w postaci pigułki. Niektóre inne przykłady zaburzeń autoimmunologicznych obejmują toczeń, stwardnienie rozsiane, reumatoidalne zapalenie stawów itp. Celiakia jest również zaburzeniem autoimmunologicznym, w którym układ odpornościowy atakuje wyściółkę jelita cienkiego i uszkadza kosmki (małe palce jak projekcje na wyściółce jelita, które wchłaniają składniki odżywcze). Może to prowadzić do różnych objawów i niezdolności do prawidłowego wchłaniania składników odżywczych. Celiakia jest jednak wyjątkowa wśród wszystkich innych chorób autoimmunologicznych, ponieważ czynnik wyzwalający, który pobudza układ odpornościowy do ataku na jelito jest znany, tj. gluten. Po usunięciu glutenu z diety, proces autoimmunologiczny powodujący uszkodzenia jest zatrzymany, a jelito odzyskuje. W pacjenta z jednym zaburzeniem autoimmunologicznym, istnieje ryzyko rozwoju innego zaburzenia autoimmunologicznego. To dlatego u niektórych pacjentów z celiakią może rozwinąć się drugie (i trzecie) zaburzenie autoimmunologiczne w ciągu życia. Najczęstszym z nich jest autoimmunologiczna choroba tarczycy. Alternatywnie, pacjenci z chorobą autoimmunologiczną są narażeni na ryzyko rozwoju celiakii. Około 5-8% pacjentów z cukrzycą typu 1 i 2-5% pacjentów z chorobą tarczycy rozwija celiakię. Może się to zdarzyć zarówno u dzieci, jak i u dorosłych. Ważne jest, aby przesiewać pacjentów z chorobą autoimmunologiczną w kierunku celiakii, a także uważnie obserwować pacjentów z celiakią pod kątem rozwoju innego zaburzenia autoimmunologicznego. Ścisła dieta bezglutenowa stosowana przez pacjentów z celiakią może nieco zmniejszyć ryzyko rozwoju innego zaburzenia autoimmunologicznego, ale nie zabiera go całkowicie. Celiakia nie oszczędza żadnej części ludzkiego ciała. Jednym z obszarów, który może zostać dotknięty chorobą jest jama ustna. Wady szkliwa zębów i częste owrzodzenia jamy ustnej (canker sores) mogą wystąpić w celiakii. Enamel jest zewnętrzną wyściółką zębów. Wady szkliwa zębów, które rozwijają się w celiakii, oraz liczba zębów dotkniętych tymi wadami, są silnie związane z czasem wystąpienia objawów. Ubytki najczęściej występują w zębach stałych, zwykle rozwijają się przed 7 rokiem życia, kiedy zęby stałe są w fazie rozwoju. Ubytki szkliwa mają tendencję do symetrycznego występowania we wszystkich czterech odcinkach zębów w jamie ustnej. Można zaobserwować różne stopnie ubytków szkliwa, w tym wżery, rowkowanie lub całkowitą utratę szkliwa. Niektórzy pacjenci z celiakią mogą mieć opóźnione wyrzynanie się zębów. Innym objawem celiakii jest nawracające owrzodzenie aftowe (canker sores) w jamie ustnej. U niektórych pacjentów może to być jedyny objaw celiakii. Czasami jest to spowodowane zjawiskiem autoimmunologicznym. Mają one tendencję do poprawy przy stosowaniu diety bezglutenowej. Celiakia i problemy ze stawami Celiakia jest zaburzeniem autoimmunologicznym, w którym układ odpornościowy organizmu atakuje wyściółkę jelita cienkiego. Może to prowadzić do różnych objawów i niezdolności do prawidłowego wchłaniania składników odżywczych. Jeśli u pacjenta występuje jedno zaburzenie autoimmunologiczne, istnieje ryzyko rozwoju innego zaburzenia autoimmunologicznego. Zapalenie stawów odnosi się do zapalenia stawów. Reumatoidalne zapalenie stawów jest zaburzeniem autoimmunologicznym, w którym układ odpornościowy atakuje stawy organizmu, powodując ból, obrzęk i uszkodzenie stawów. U niektórych pacjentów z celiakią może wystąpić zapalenie stawów. Ból stawów i kości w celiakii może również wystąpić z powodu osteoporozy jako wynik niedoboru wapnia i witaminy D z powodu złego wchłaniania. Czasami zapalenie stawów może być objawem celiakii. Anemia Anemia oznacza małą ilość krwi w organizmie. Termin ten odnosi się do zmniejszonej ilości hemoglobiny, ważnego białka obecnego w czerwonych krwinkach, które jest odpowiedzialne za przenoszenie tlenu do tkanek. Minerał żelazo i witaminy folian i B12 są składniki odżywcze, które są ważne w tworzeniu hemoglobiny i czerwonych krwinek. Niedobór któregokolwiek z nich może prowadzić do anemii. Objawy anemii są zróżnicowane i obejmują bladość skóry, zmęczenie, duszności, zawroty i bóle głowy. W celiakii występuje uszkodzenie wyściółki jelita cienkiego, a to prowadzi do słabego wchłaniania składników odżywczych, w tym tłuszczu, białka, węglowodanów, minerałów i witamin. Niedokrwistość z niedoboru żelaza jest najczęstszym typem niedokrwistości obserwowanym w celiakii. Dzieje się tak dlatego, że żelazo jest wchłaniane w dwunastnicy (pierwszej części jelita cienkiego), która przyjmuje najwięcej obrażeń od spożytego glutenu. Może również wystąpić niedokrwistość spowodowana niedoborem folianów i witaminy B12. Pacjent może mieć niedobór więcej niż jednego składnika odżywczego. Nawet jeśli hemoglobina jest normalna, zapasy żelaza w organizmie są często ubogie. Niedokrwistość z niedoboru żelaza jest obecnie jedną z najczęstszych prezentacji celiakii u dorosłych. Diagnoza może zostać przeoczona, ponieważ niedokrwistość jest przypisywana diecie ubogiej w żelazo, krwawieniom w jelitach lub stratom spowodowanym obfitymi miesiączkami. Pacjent może nie mieć innych objawów, co prowadzi do opóźnień w rozpoznaniu. Po rozpoczęciu leczenia ścisłą dietą bezglutenową, jelito leczy się i poprawia się wchłanianie składników odżywczych, co prowadzi do korekty niedokrwistości. W zależności od rodzaju niedokrwistości, doustna suplementacja żelazem, folianem i witaminą B12 może być początkowo wymagana do czasu normalizacji hemoglobiny. Kwestie kostne Wapń i witamina D są ważnymi składnikami odżywczymi niezbędnymi do rozwoju zdrowych kości. W celiakii (CD) dochodzi do uszkodzenia wyściółki jelita cienkiego, co powoduje słabe wchłanianie składników odżywczych, w tym tłuszczu, białka, węglowodanów, minerałów, takich jak wapń, i witamin, zwłaszcza witaminy D. Może to prowadzić do słabych kości (osteoporozy) i zwiększonego ryzyka złamań. Celiakia jest jedną z przyczyn osteoporozy. Pacjenci mogą mieć przewlekły ból kości lub częste złamania. Może to występować bez żadnych objawów jelitowych i stąd rozpoznanie CD może zostać przeoczone. Zdrowie kości powinno być szczegółowo oceniane u wszystkich pacjentów z rozpoznaniem CD, u których występują zaburzenia wchłaniania (biegunka, utrata masy ciała). Dokonuje się tego za pomocą specjalnego badania rentgenowskiego zwanego badaniem gęstości kości DXA. Pomaga to określić, ile wapnia jest magazynowane w kościach w porównaniu z innymi osobami w tym samym wieku i tej samej płci. Po rozpoczęciu leczenia ścisłą dietą bezglutenową, jelito leczy się, a wchłanianie składników odżywczych poprawia się, co prowadzi do korekty osteoporozy. Może być konieczna doustna suplementacja wapniem i witaminą D. Dieta bogata w wapń i regularne ćwiczenia fizyczne są również pomocne w utrzymaniu zdrowych kości. Kontrolne badanie gęstości kości za kilka lat jest ważne dla udokumentowania korekty osteoporozy. Zaburzenia wątroby Ciało ludzkie posiada układ odpornościowy (białe krwinki), który spełnia kilka ważnych funkcji, w tym zwalcza zakażenia. Czasami układ odpornościowy może zwrócić się przeciwko własnemu ciału i zacząć powodować uszkodzenia różnych narządów. Są to tak zwane zaburzenia autoimmunologiczne. Na przykład, cukrzyca typu 1 jest zaburzeniem autoimmunologicznym, w którym układ odpornościowy uszkadza komórki organizmu wytwarzające ważny hormon zwany insuliną, który kontroluje poziom cukru we krwi. Pacjent musi teraz przyjmować insulinę w zastrzykach przez resztę życia. Celiakia (CD) jest również zaburzeniem autoimmunologicznym, w którym układ odpornościowy atakuje wyściółkę jelita cienkiego w obecności glutenu (białka występującego w pszenicy, życie i jęczmieniu). Jednak CD jest wyjątkowym zaburzeniem autoimmunologicznym, ponieważ usunięcie glutenu z diety może pozwolić jelitom na wyleczenie i powrót do normalnego funkcjonowania. Pacjent, który ma jedno zaburzenie autoimmunologiczne, jest narażony na ryzyko rozwoju innego zaburzenia. Autoimmunologiczne zapalenie wątroby jest chorobą autoimmunologiczną, w której wątroba jest atakowana przez układ odpornościowy. (Słowo „hepatitis” oznacza stan zapalny wątroby). Istnieje wiele przyczyn zapalenia wątroby. Na przykład spożywanie alkoholu może wywołać alkoholowe zapalenie wątroby. Pacjenci z CD są narażeni na ryzyko rozwoju autoimmunologicznego zapalenia wątroby i innych chorób autoimmunologicznych wątroby, takich jak pierwotne stwardniające zapalenie dróg żółciowych i pierwotna żółciowa marskość wątroby. Również odwrotnie, pacjenci z autoimmunologicznym zapaleniem wątroby (i innymi autoimmunologicznymi chorobami wątroby) są w grupie podwyższonego ryzyka rozwoju CD. W rzeczywistości zaleca się, aby wszyscy pacjenci z autoimmunologicznym zapaleniem wątroby byli badani pod kątem CD. Ezymy wątrobowe są substancjami chemicznymi obecnymi w wątrobie, które w normalnych warunkach wydostają się w małych ilościach do krwiobiegu. Jedną z grup tych enzymów wątrobowych są tzw. transaminazy (czyli ALT i AST). W przypadku zapalenia wątroby (hepatitis) enzymy te wydostają się w większych ilościach. U niektórych pacjentów z CD może wystąpić tego rodzaju zapalenie z podwyższonym poziomem transaminaz bez żadnych innych objawów. Z czasem może to spowodować poważne uszkodzenie wątroby. Rozpoznanie CD w odpowiednim czasie jest ważne, ponieważ dieta bezglutenowa pomoże rozwiązać stan zapalny. W przypadku pacjentów z CD, u których występują inne autoimmunologiczne zaburzenia wątroby wymienione powyżej, konieczne może być stosowanie leków. Problemy neurologiczne Celiakia (CD) może przebiegać z różnymi objawami neurologicznymi. Również u pacjentów, u których już zdiagnozowano CD, mogą rozwinąć się problemy neurologiczne. Peripheral neuropathy is one manifestation of CD. Neuropatia oznacza zapalenie nerwów w organizmie. Pacjent może mieć wiele różnych objawów, zwłaszcza uczucie szpilek i igieł oraz drętwienie rąk i nóg. Folian, witamina B12 i witamina E są składnikami odżywczymi ważnymi dla funkcji nerwów. Uszkodzenie jelita cienkiego, do którego dochodzi w CD, może prowadzić do niedoboru tych składników odżywczych. W niektórych przypadkach neuropatia ma podłoże autoimmunologiczne. Ponieważ CD jest chorobą autoimmunologiczną, pacjenci są narażeni na ryzyko rozwoju innych zaburzeń autoimmunologicznych, w tym neuropatii autoimmunologicznej. Istnieje sugestia, że pacjenci z CD mają większą częstość występowania padaczki (drgawki). Jednakże, dokładny związek przyczynowo-skutkowy nie zawsze jest jasny. Zarówno CD jak i padaczka są powszechnymi zaburzeniami w populacji ogólnej i możliwe jest, że niektórzy pacjenci mają oba właśnie przez przypadek. Foliany są ważne dla funkcjonowania mózgu, a ich niedobór może być odpowiedzialny za napady w niektórych przypadkach. Osobliwy rodzaj problemu neurologicznego został opisany u dzieci, które mają napady wraz z obszarami nieprawidłowych złogów wapnia w mózgu i CD. Część pacjentów z migrenowymi bólami głowy może mieć niezdiagnozowaną CD. Diagnoza CD powinna być rozważona szczególnie, jeśli migreny są przewlekłe i intractable. Ataksja glutenowa jest kolejnym zaburzeniem związanym z glutenem. Różni się od CD tym, że zwykle wykonywane badanie przesiewowe krwi (przeciwciało TTG) jest negatywne i nie ma uszkodzenia jelita w biopsji. Ataxia odnosi się do słabej koordynacji ruchów i niestabilnego chodu. Ataksja glutenowa jest chorobą o podłożu immunologicznym, wywoływaną przez spożycie glutenu u osób podatnych genetycznie. Powoduje ona uszkodzenie części mózgu zwanej móżdżkiem, która kontroluje koordynację i ruch mięśni. Ataksja glutenowa powinna być brana pod uwagę w diagnostyce różnicowej wszystkich osób z ataksją. Wczesna diagnoza i leczenie za pomocą diety bezglutenowej może poprawić ataksję i zapobiec jej postępowi. Osoby z ataksją glutenową mogą, ale nie muszą również cierpieć na CD. Problemy reprodukcyjne Istnieje kilka przyczyn niepłodności. Jedną z przyczyn niewyjaśnionych problemów z płodnością jest niezdiagnozowana celiakia (CD). Dokładna przyczyna niepłodności w CD nie jest jasna. Ze względu na uszkodzenie jelita cienkiego, może wystąpić niedobór kwasu foliowego, cynku i selenu, składników odżywczych, które są ważne dla zdrowia reprodukcyjnego. Jednak w niektórych przypadkach te składniki odżywcze są w normie, więc w grę muszą wchodzić inne czynniki. U niektórych kobiet z CD, które mają niski wskaźnik masy ciała (BMI), poziom hormonów ważnych dla płodności może być zmieniony. Dobrą rzeczą jest to, że kobiety, u których już zdiagnozowano CD i które są na diecie bezglutenowej, nie mają większego ryzyka niepłodności w porównaniu z populacją ogólną. Kobiety z niezdiagnozowaną CD mają również zwiększone ryzyko spontanicznych poronień i rodzenia wcześniaków. Kobiety te powinny być badane w kierunku CD za pomocą odpowiednich testów serologicznych. Mężczyźni z niezdiagnozowaną CD mogą również być narażeni na ryzyko niepłodności, chociaż jest to słabiej zbadane. Krótki wzrost Celiakia (CD) może objawiać się krótkim wzrostem u dzieci. Krótki wzrost oznacza, że wysokość dziecka jest mniejsza niż oczekiwana dla wagi w porównaniu do innych dzieci w tym samym wieku. Może się to zdarzyć z lub bez innych objawów, takich jak ból brzucha lub biegunka. Istnieje wiele przyczyn tego, że dziecko jest krótkie. Jedną z najczęstszych przyczyn jest rodzinna niskorosłość, kiedy jedno lub oboje rodziców jest krótkich, a dziecko podąża za rodzinnym/genetycznym wzorcem. Niektóre dzieci rodzą się z normalną wysokością, ale potem spowalniają swój wzrost po roku lub dwóch lat. Kontynuują wzrost, chociaż pozostają krótkie, aż do momentu wejścia w okres dojrzewania, gdzie następuje przyspieszenie wzrostu do normalnego poziomu. Nazywa się to konstytucjonalną krótką posturą. Dzieci mogą mieć niedobór hormonu wzrostu lub inne zaburzenia, takie jak choroby nerek lub stosowanie niektórych leków, które wpływają na ich zdolność do uzyskania odpowiedniego wzrostu. Krótki wzrost może być jedyną prezentującą cechą kliniczną CD w przypadku braku innych objawów. U niewyselekcjonowanych pacjentów badanych z powodu niskorosłości częstość występowania CD waha się od 2,9% do 8,3%. Celiakia jest znacznie częstsza niż niedobór hormonu wzrostu lub jakakolwiek inna organiczna przyczyna niskorosłości. Przyczyna niskorosłości związanej z CD jest niejasna. Proponowane mechanizmy obejmują opóźnienie wzrostu z powodu uogólnionego lub selektywnego niedożywienia (np. niedobór cynku), zmiany w układzie insulinopodobnego czynnika wzrostu-1 oraz niską odpowiedź wydzielania hormonu wzrostu po stymulacji, która powraca do normy po rozpoczęciu leczenia dietą bezglutenową. Nie wiadomo, czy upośledzone uwalnianie hormonu wzrostu jest związane z niedożywieniem, działaniem krążących w mózgu białek glutenu, czy z nieprawidłowym metabolizmem innych substancji chemicznych w mózgu. Celiakię należy rozważyć u każdego dziecka z niskorosłością. Testy serologiczne powinny być wykonane przed wykonaniem szerszej (i droższej) oceny hormonalnej u dzieci z niską posturą. Na szczęście wiele dzieci wykazuje nadrobienie wzrostu po leczeniu dietą bezglutenową. .
Objawy pelagry można podzielić na trzy grupy: Objawy ze strony układu pokarmowego: brak łaknienia, jadłowstręt, biegunka, zaparcia, zapalenie języka z obrzękiem i tkliwością, łuszczenie się ust, języka i dziąseł. Zmiany skórne: w pierwszej fazie choroby przypominają oparzenie słoneczne, pojawiają się pęcherze, zgęstnienie Celiakia to glutenozależna choroba trzewna o podłożu immunologicznym. Objawy celiakii to przewlekłe bóle brzucha, nudności i wymioty, przewlekła biegunka, zaparcia. W diagnostyce celiakii wykonuje się podstawowe badania krwi, badanie endoskopowe górnego odcinka przewodu pokarmowego, pobranie wycinków z oceną w badaniu histopatologicznym, czasami dodatkowo: badania genetyczne. Leczenie celiakii polega przede wszystkim na stosowaniu diety bezglutenowej. Jakie objawy mogą wskazywać na celiakię? Jak objawia się celiakia u dzieci i dorosłych? Celiakia, nazywana inaczej glutenozależną chorobą trzewną, może ujawnić się w każdym wieku. To choroba genetyczna o charakterze autoimmunologicznym – przyczyną celiakii jest więc niewłaściwa reakcja układu odpornościowego w stosunku do własnych tkanek. Celiakia jest silnie związana z nietolerancją glutenu, czyli składowych białka zawartego w zbożach. Gluten występuje w ziarnach takich zbóż jak pszenica (w której stanowi 80 proc. białek), żyto i jęczmień. Pełni funkcję spoidła – tworząc z wodą przestrzenną strukturę, nadaje pszennemu ciastu plastyczną, kleistą i ciągliwą konsystencję. Warto wiedzieć, że gluten nie wywołuje choroby – reakcja organizmu na gluten ujawnia jedynie jej obecność. Częstość występowania celiakii w krajach wysokorozwiniętych określa się na 1 proc. (u kobiet stwierdza się ją 2–3 razy częściej niż u mężczyzn). Poza klasycznymi objawami jelitowymi (biegunki, bóle, wzdęcia, zaparcia) u chorych obserwuje się spadek masy ciała, niski wzrost, drażliwość, przewlekłe zmęczenie, a w badaniach krwi – podwyższone stężenie aminotransferaz. Celiakia – przyczyny Przyczyny celiakii nie są do końca poznane – nieprawidłowa reakcja immunologiczna w przypadku celiakii polega na nadmiernej reakcji układu odpornościowego na gluten, nierozpuszczalny polipeptyd bogaty w glutaminę i prolinę. Istnieją przypuszczenia, że na występowanie celiakii wpływają zarówno predyspozycje genetyczne, jak i czynniki środowiskowe. Istnieją też związki celiakii z innymi chorobami autoimmunologicznymi – na celiakię chorują osoby, u których stwierdzono takie choroby, jak: toczeń rumieniowaty, reumatoidalne zapalenie stawów (RZS), cukrzyca. Czynnikiem ryzyka celiakii może być też obecność innej choroby o podłożu immunologicznym w rodzinie. Predyspozycję genetyczną do celiakii stwierdza się w przypadku wykrycia u pacjenta antygenów HLA-DQ2 lub HLA-DQ8 (brak tych antygenów jest podstawą do wykluczenia celiakii). Początek celiakii często ma miejsce w momencie nagłego osłabienia odporności – np. po długo trwającej infekcji, po dużym stresie, po poważnej operacji. >>> Preparaty wspomagające apetytRodzaje celiakii Objawy celiakii zależą od rodzaju choroby. celiakia klasyczna – ten rodzaj celiakii charakteryzuje się występowaniem typowych objawów (przewlekłe biegunki, spadek masy ciała, tłuszczowe lub wodniste stolce, częste bóle brzucha i wzdęcia); klasyczna celiakia u dzieci może skutkować zaburzeniami rozwoju fizycznego (np. brak przyrostu masy ciała i wzrostu);celiakia bezobjawowa – to rodzaj celiakii charakteryzujący się brakiem objawów klinicznych; do tego rodzaju celiakii zaliczana jest tzw. celiakia latentna, czyli sytuacja, w której stwierdza się celiakię bez charakterystycznych objawów – przy jednoczesnym braku nieprawidłowości w badaniach kosmków jelitowych; jeśli stwierdza się zanik kosmków jelitowych (przy braku klasycznych objawów celiakii), to mówimy o celiakii niemej;celiakia nietypowa – w tym rodzaju celiakii mogą wystąpić niektóre charakterystyczne objawy jelitowe; stwierdza się też zaniki kosmków jelitowych śluzówki jelita cienkiego; szacuje się, że ten rodzaj celiakii występuje częściej niż celiakia klasyczna – mało charakterystyczne objawy dodatkowo utrudniają diagnostykę. W przebiegu celiakii nietypowej mogą wystąpić objawy: zmiany skórne i błon śluzowych, zaburzenia układu krwiotwórczego, zaburzenia neurologiczne, problemy ze stawami (symetryczne zapalenie stawów).Czytaj więcej: Budezonid wstępnym lekiem dla chorych na celiakię oporną Celiakia – objawyprzewlekłe bóle brzucha;zmniejszenie masy ciała;przewlekłe biegunki;zaparcia i wzdęcia;objawy refluksu żołądkowo-przełykowego;częste migreny;niedożywienie;nudności i wymioty;przewlekłe zmęczenie;anemia, niedobór żelaza;wahania nastroju;osłabienie mięśniowe;problemy ze stawami;brak miesiączki;problemy skórne (opryszczka, afty);choroba Duhringa (opryszczkowe zapalenie skóry);polineuropatia obwodowa;niealkoholowe stłuszczeniowe zapalenie kupisz: Leki na wzdęcia Objawy endoskopowe celiakii to zmniejszenie liczby fałdów błony śluzowej, wygładzenie błony śluzowej dwunastnicy, grudkowa struktura błony śluzowej (te objawy nie są podstawą do postawienia diagnozy, dodatkowo wykonuje się biopsję). Celiakia u dzieci może dodatkowo objawiać się opóźnieniem rozwoju (opóźnienie dojrzewania płciowego, zaburzenia przyrostu masy ciała i wzrostu, opóźnienie pierwszej miesiączki). Tu kupisz: Leki, suplementy diety, żelazo stosowane w leczeniu niedokrwistości Celiakia – badania Badania podmiotowe i przedmiotowe nie wystarczą do postawienia diagnozy. W tym celu wykonywane są badania laboratoryjne oraz biopsja śluzówki jelita cienkiego. Diagnostyka celiakii polega na wykonaniu badania endoskopowego i pobraniu materiału, który wysyłany jest do badania histopatologicznego. Pewne rozpoznanie celiakii możliwe jest, gdy można potwierdzić zanik kosmków jelitowych. Jeśli u dziecka występuje podejrzenie celiakii, możliwe jest wykonanie badania endoskopowego w znieczuleniu ogólnym. Badania laboratoryjne w diagnostyce celiakii polegają na pobraniu krwi i oznaczeniu aktywności przeciwciał przeciwko transglutanimazie tkankowej (tTG), deamidowanej gliadynie (DGP), endomysium mięśni gładkich (EmA). W niektórych przypadkach stosowane są badania genetyczne (występowanie antygenów HLA-DQ2 lub HLA-DQ8 może wskazywać na predyspozycje genetyczne celiakii, brak tych antygentów jest podstawą do wykluczenia celiakii). Celiakia – leczenie Celiakia jest nieuleczalna – podstawą terapii jest eliminowanie objawów celiakii. Leczenie celiakii polega więc przede wszystkim na stosowaniu diety bezglutenowej (wyklucza się z diety: pszenicę, żyto, jęczmień i owies). Celiakia – powikłania Każda postać celiakii może skutkować wystąpieniem powikłań, jeśli choroba nie jest leczona lub jest niewłaściwie leczona. Możliwe powikłania celiakii to osteoporoza, pierwotna marskość wątroby, stłuszczenie wątroby, niedokrwistość, zaburzenia neurologiczne, zaburzenia płodności, niedożywienie. Czytaj więcej: Osteoporoza - przyczyny i diagnostyka. Dieta przy osteoporozie Celiakia a nadwrażliwość na gluten Celiakia, czyli enteropatia glutenowa, to autoimmunologiczna choroba uwarunkowana genetycznie. Nie każda nadwrażliwość na gluten to celiakia – wyróżniamy niebędącą celiakią nadwrażliwość na gluten (NGNS) oraz IgE-zależną alergię na pszenicę. Każda z tych chorób wymaga odmiennego traktowania.
Choroba Duhringa – skórna postać celiakii. Choroba Duhringa czyli opryszczkowate zapalenie skóry należy do zespołów jelitowo-skórnych. W zespołach tych choroba toczy się w przewodzie pokarmowym, ale objawy pojawiają się głównie na skórze. Jakie zmiany skórne może wywoływać celiakia?
G3G9MTc.
  • 46ds7xnxqi.pages.dev/9
  • 46ds7xnxqi.pages.dev/51
  • 46ds7xnxqi.pages.dev/93
  • 46ds7xnxqi.pages.dev/83
  • 46ds7xnxqi.pages.dev/21
  • 46ds7xnxqi.pages.dev/79
  • 46ds7xnxqi.pages.dev/55
  • 46ds7xnxqi.pages.dev/33

    • celiakia objawy skórne zdjęcia